Sinds een tijdje kom ik iedere ochtend een Chinees mevrouwtje tegen als ik mijn hond uitlaat. Ze doet oefeningen. Of ze zit op een bankje en doet schouder- en armoefeningen, of ze rent op een drafje een rondje om de vijver, of ze staat stil en tikt met haar vingers op haar hoofd. Iedere ochtend denk ik ‘goh wat gaaf.’ Ze is in mijn ogen zo bewust met haar gezondheid bezig. Mooi om haar aandacht en rust in de oefeningen te zien.

Een paar dagen geleden vertelde ik haar dat ook. Met een schuchter lachje en in gebrekkig Nederlands vertelde ze me dat haar man een paar maanden geleden was overleden en dat ze dit deed omdat anders de muren op haar afkwamen. Oef. Plaatst het meteen in een ander daglicht. Sindsdien zwaaien we ‘s ochtends naar elkaar.

Nu heeft ‘mijn’ vijver veel vaste bezoekers. Op een ander bankje zit ook iedere dag een man met een husky. Stille man. Beetje sombere blik. Zijn hond ligt naast hem op het bankje. Na een paar maanden in stilte passeren wisselen we sinds een week korte zinnetjes uit. ‘Het wordt warm vandaag’. “Ja lekker hè”.

Ik hou ervan om met mensen te praten. En ik vind het gaaf om ze dan beter te leren kennen. Want hoe makkelijk maak je op aannames een beeld van iemand? Vul je vast in hoe die persoon is of denkt. Terwijl als je contact maakt, praat en luistert je zoveel leert over iemand.

Zo heb ik bedacht dat de stille man met de husky een eenzame man is die veel nare dingen heeft meegemaakt. Klopt waarschijnlijk niks van. De volgende keer ga ik echt met hem praten.